“Denken jullie niet een beetje in beperkingen?” Ik hoor het mezelf nog zeggen “Ja, dat is ons leven. Als ik weg wil moet ik eerst een taxi bestellen. Alles moet gepland.” . Ik ben gewend om te experimenteren vanuit een creatief open proces en wil het liefst zo min mogelijk vooraf vastzetten. Deze keer werd ik er al snel op gewezen dat het toch even anders werkt als je toegankelijk wil zijn voor de mensen die we wilden bereiken. Zou dit wel gaan lukken?
Nou en of! Zelden heb ik zo veel gelachen en zo veel geleerd als deze donderdagmiddag in Toon. Vijftien mensen met en zonder beperking gingen de uitdaging aan om door middel van spel en theater dichter bij elkaar te komen en levensthema’s op luchtige wijze bespreekbaar te maken. Het was een hele puzzel en al vrij snel ontstond het eerste moment van verwarring en frustratie. Hoe zorg je er voor, al improviserend en dus zonder script, dat je bij elkaar blijft, niemand kwijtraakt. Maar de ervaring van niet meekomen (terwijl de rest lacht om iets wat jij niet begrijpt) bleek gedeelde ervaring voor de groep en een aanleiding om later verder in gesprek te gaan. We kwamen al snel bij een onderlaag en zochten samen als groep naar oplossingen. Hoe zou het maken van een improvisatie scene gaan?
Heerlijk. Ik moest de scene afkappen omdat het bijna een avondvullend programma werd . Eenzaamheid in de disco zonder woorden. Een sprookje over in je eigen wereld zitten en alles lachend. Denken in mogelijkheden in slapstick en met jebbertaal. Met zoveel overgave en humor kwamen alledaagse ergernissen en onderliggende thema’s naar voren. Het verlangen om mee te komen, maar tegelijkertijd weg willen lopen. Er was een deelnemer die de gehele workshop (inclusief pauze) een blinddoek ophield en zo echt even stil kon staan bij de impact van leven met een beperking. Nieuwe inzichten voor iedereen.
Na afloop waren we nog steeds met elkaar in gesprek. Wat ons betreft smaakt dit naar meer. Weer een workshop over leven met beperking? Dat weet ik nog niet, want zoals een deelnemer in rolstoel zei: ik wil ook graag meedoen aan andere improvisatieworkshops. Dat is pas echt inclusie. Ik heb het wel vaker geprobeerd, maar krijg dan steeds een “nee”. En waarom eigenlijk? Laten we niet te veel denken in beperkingen.
Heel veel dank aan meemaakpodium Toon voor het beschikbaar stellen van de ruimte, voor de werkgroep toegankelijkheid voor de fijne samenwerking en in het bijzonder Brigit. Onze gesprekken vooraf gaven mij richting en moed om het avontuur samen aan te gaan. En bedankt voor alle deelnemers die de moed hebben opgevat om mee te doen aan dit geslaagde experiment. Graag tot een volgende keer!
Frank Elsdijk is acteur, theatermaker, trainer en docent social work. Hij bruist met creatieve ideeen en brengt deze graag over op jongeren en volwassenen. Hij heeft meer dan 10 jaar ervaring met theater van de onderdrukten (particpatief theater) en houd ervan om creatieve risico’s te nemen en door middel van theater openheid te creeeren, verbinding of juist confronteren. Hij mag graag dansen alsof niemand kijkt.
Reactie plaatsen
Reacties